De vlucht met Turkish Airlines verliep naar verwachting. Verrassend was wel een korte tussenstop op de Malediven. Die stond niet op het schema...
Heerlijk om even in de deuropening van het vliegtuig te staan. Het was 11 uur lokale tijd, en tropisch warm.
Geen zin in de drukte van Colombo, dus we hadden adressen gezocht in Negombo, zowel in de reisgidsen als op internet. Negombo is veel kleiner, ligt ook aan zee en is dicht bij Bandaranaike Airport. (Bandaranaike Airport is tot nu toe het enige internationale vliegveld in Sri Lanka. Hambantota International Airport, waarover Wiki rept, is er nog steeds niet, zie ook hier over 'the world's empiest airport'.)
Er zou iemand komen om ons op te halen. Die man zoeken kostte wat moeite en telefoontjes, maar hij was er wel.
Buiten, in de tropische warmte, stapten we in zijn busje.
Eerste kennismaking met het verkeer in Sri Lanka.
Afgaande op de reisgidsen zou er enorme chaos moeten heersen. Het viel mee, vonden we. Ook hier blijven mensen liever leven, en er is soms wel haast, maar vrijwel geen agressiviteit.
Toeteren betekent hier nog 'pas op' of 'ik wil passeren' (en soms 'bedankt', 'hallo!' of 'o.k.') en niet 'foei', zoals in Nederland. Menselijke en dierlijke voetgangers (honden, soms een koe) worden met zorg gemeden, ook door de tuktukkers, die net als fietsers in Nederland overal tussendoor scheuren waar ze gaatjes zien om vooruit te komen. Ze stoppen wel voor rood licht.
De meeste hoofdwegen zijn formeel tweebaans, met een witte stippellijn in het midden, maar in praktijk vijfbaans. De twee officiële stroken worden er drie doordat er een soort middenbaan wordt gecreëerd, de inhaalbaan. Met inhalers wordt doorgaans rekening gehouden: de ingehaalde houdt in en wijkt iets naar rechts, tegemoet komend verkeer ook.
De half verharde zijkanten van de weg zijn een soort vierde en vijfde baan voor langzaam verkeer en worden ook gebruikt om uit te wijken. Men rijdt officieel links, maar het is niet ongewoon om fietsen, motorfietsen en tuktuks over die zijstroken voorzichtig tegen de richting in te zien rijden. Voetgangers lopen uiteraard alle kanten op, evenals de vele honden. Soms waagt zich een koe op de weg. Of een varaan, buiten de bebouwing.
Zonder goede navigator zou het wel lastig zijn om de weg te vinden. Prachtige krulletters op de borden, maar ja, die moet je wel kunnen lezen... Het aantal aanwijzingen in onze letters is schaars buiten de hoofdwegen.
Een cultureel misverstand. Een straat lang oranje vlaggetjes in Negombo. Is hier feest? Nee, er is een belangrijke monnik overleden... (Witte vlaggetjes: iemand overleden, niet per se monnik.)
Silver Sands is een in U-vorm gebouwd hotel met kamers op de begane grond en de 1e verdieping. We hebben uitzicht op de tuin en de zee - en op het betonnen dak van de kamers in de andere poot van de U. Er is een restaurant bij waarvan het terras zicht op zee biedt. De kamer heeft zo'n mooie plafondventilator en een balkonnetje. Het muskietennet blijkt nodig. Wifi in de hal van het hotel.
We laten ons informeren over vervoer per taxi naar onze volgende bestemming, maar vinden de geboden prijs wat hoog. We gaan de komende dagen zelf op zoek.
Bij zonsondergang vliegen er ontelbaar veel kraaien naar het zuiden. Richting markt, weten we later.
Hier wat foto's van Silver Sands en het strand ervoor, inclusief onze eerste rice & curry, een kraai (house crow, overal talrijk) en een romance op het strand.
Eerste indrukken liggen al weer 10 dagen achter ons en ik hoop nog wat high lights terug te kunnen halen.
Geen opdringende menigte taxichauffeurs op de airport, maar een relaxte en vriendelijke sfeer. Dat blijft eigenlijk de hele vakantie zo.
De hotels en toeristenbranche weten hun prijzen goed te regelen, voor de gewone SriLankees niet te betalen. Maar uiterst vriendelijk en makkelijk, alles is te doen..
De eerste keuze in SilverSands was uitstekend, goed om te acclimatiseren, bij te komen van de reis en al fietsend kennis te maken met de bevolking en ons te laten verrassen op de enorme grote markt op zondag in Negombo en het strandleven van weekendgangers.
Op maandag bleek de vismarkt erg de moeite waard, waarbij we uitleg kregen van een aardige visverwerker, die engels wilde oefenen en die t uiteindelijk toch om de euro's te doen was.
Na veel zoeken echte capuchino gedronken en in de toilet een douche genomen. Geheel opgefrist terug langs t kanaal en de boedistische tempel aan de tempel road: erg de moeite waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten